Vol vertrouwen leer ik mijn puber los te laten 

2007. Ik wil met onze zoon van vier even gauw naar de winkel. Hij wil zélf zijn schoenen aandoen en zélf zijn veters strikken. Ik zal het heus wel eens hebben overgenomen, maar over het algemeen was mijn boodschap: “doe maar, je kunt het wel”.

Zo mooi om dat trotse koppie te zien (ook al was de strik in het begin veel te losjes). En toch heb ik die andere, negatieve boodschap 10 jaar later wél gegeven: “Jij kunt het niet, ik weet het beter”. En nee, dat ging niet over veters strikken.

2016. Mateloos irritant vond ik de eerste weken toen onze zoon naar de middelbare school ging. Hij vertelde weinig, wilde niet overhoord worden, vergat zijn boeken regelmatig en soms zijn afspraken. Ik herkende niets van mijn eigen schooltijd, waarin ik alles altijd goed voor elkaar had (althans, zo herinner ik het me).

Ik had de neiging mijn zoon te bestoken met vragen en tips. En realiseerde me niet dat ik daarmee indirect de boodschap gaf: "het moet allemaal wel goed gaan hoor!". "Je mag geen onvoldoendes halen". "Je moet net zo leren als ik destijds, ik weet hoe het moet". Wat een druk legde ik op hem. Wat erg hè, je zult maar zo’n moeder hebben. Mateloos irritant! 

Tja, waarom zou hij nu niet proefondervindelijk mogen leren? Waarom moet het op míjn manier? Waarom zo weinig geduld?

Ik besloot, na het bijwonen van een lezing over slimme pubers, het anders aan te pakken. Vertrouwen geven, dat was de sleutel. Ik herinner hem niet meer aan zijn huiswerk, aan het verslag dat nog gemaakt moet worden, aan de afspraak met de tandarts.

Ik heb mijn tong al zó vaak afgebeten, sinds het kwartje is gevallen! Soms probeer ik het met een omweg alsnog. Geef ik een stille hint en krijg ik -gelukkig- een veelbetekenende blik van mijn man. En soms trap ik toch weer in mijn eigen valkuil.

Het wérkt. Hij vergeet zijn brood soms, én verzint creatieve oplossingen. Hij baalt van een onvoldoende, én pakt het daarna anders aan. Hij vergeet de afspraak bij de tandarts én belt zelf om zijn excuus aan te bieden. Wow wat ben ik trots op hem! En intussen zijn we steeds vaker op een meer positieve manier in gesprek over het leren leren. 

Loslaten heet zo'n proces geloof ik. Er op vertrouwen dat die ander het vermogen heeft om te leren (van 'fouten') op zijn of haar eigen manier. 

Het gaat niet vanzelf, dat loslaten. Het is confronterend en leerzaam. Ik leer hem vertrouwen te geven, en tegelijk - met vallen en opstaan -  mild te zijn naar mij. Door mijzelf niet te veroordelen als 'irritante moeder' wanneer ik me meer met zijn huiswerk bemoei dan goed voor hem is. Mijn intenties zijn liefdevol. Ook ik leer keer op keer door me te (mogen) vergissen en daarna opnieuw te kiezen.

Ondanks de soms toch nog te strakke veters: trots op ons!
 

Anita Eeltink
Praktijk EFT-Aalten

Je reactie op deze blog is van harte welkom!

En vond jij deze blog interessant of inspirerend? Abonneer je dan op de tweewekelijkse nieuwsbrief met daarin een overzicht van de nieuwste blogs!