Leven is meervoud van lef

Soms laten mensen merken dat ze vinden dat ik veel lef heb. Mijn reactie is dan altijd, ‘maar dan weet je nog niet wat zich in mijn hoofd afspeelt!’ Tussen daadwerkelijk lef tonen, en het ook hebben, zit wat mij betreft een verschil. 

Want echt, zoveel lef heb ik niet. 

Lef is onder andere ver te zoeken als er een spin op de tafel zit. En zoveel lef heb ik ook niet dat ik uit vliegtuigen durf te springen, in grotten af wil dalen of diepzee duik. Maar waar het echt om gaat waarin ik niet zoveel lef heb, is in het delen en open zijn over mijzelf.

Onverschrokken zijn in wat je doet

Lef voelt voor mij alsof je onverschrokken bent in dat wat je doet. En dat onverschrokken zijn, dat ken ik niet. Ik deel veel over mijn werk en mijzelf, vraag veel en spring op veel dingen in. Daardoor lijkt het misschien alsof ik een grote portie lef heb.

Maar altijd is er in eerste instantie een stem die mij afremt, die zegt ‘Zou je dat nou wel doen?’ ‘Ben je daar wel slim/leuk/goed genoeg voor?’ 

Ik voel me kwetsbaar om mij open te stellen. En steeds word ik geconfronteerd met deze kritische innerlijke stem. Inmiddels herken ik deze stem en weet ik dat deze mij afremt, mij zwakker maakt en mij vooral te kort doet in wie ik werkelijk ben.
 

Moed is iets anders dan lef

Ik herken deze belemmerende stem nu steeds sneller en heb hem, van duidelijk aanwezig zijn, kunnen ombuigen naar een fluisterend gebrom op de achtergrond. En dat maakt dat het me lukt om het toch steeds te dóen. 

Om nieuwe, spannende en kwetsbare dingen aan te gaan. (En ja, zo ook dit blog!)

En daardoor is het langzaamaan steeds makkelijker geworden en heb ik meer vertrouwen gekregen. Maar dat doen – echt dúrven dóen – dat vergt moed. En moed is in mijn ogen ook iets anders dan lef. Moed wordt omschreven als ‘kracht ontlenen aan’.
 

Ik wi niet vast blijven zitten

En ja, daar kan ik mij in herkennen. De moed om het toch te gaan doen kan ik oproepen omdat ik weet dat ik vast zou blijven zitten als ik niet zou delen. Als ik niet zou vragen of mij open zou stellen. Dan zou ik niet kunnen uiten wat mij bezig houdt, wat mij drijft en waar ik voor sta. 

Dan blijf ik teveel in een cocon zitten. En mis ik zoveel mooie en leerzame ontwikkelingen.

En daar ontleen ik mijn kracht aan om het toch te doen. Zo kan ik blijven groeien en leren. En beleef ik mijn werk, mijn leven en mijzelf steeds waardevoller. 
 

Mijzelf laten zien voelt completer

Ik durf mijzelf te laten zien en dat voelt completer. En zo ontstaat er ook steeds meer ruimte voor de moed en wordt het echt steeds makkelijker. 

Mocht je jezelf in mijn verhaal herkennen, dan wil ik je één ding vanuit mijn hart meegeven: houd moed, je bent het waard! 

Jelien Lammers
Boel Bewust jezelf zijn, door samenwerking met honden

Je reactie op deze blog is van harte welkom!

En vond jij deze blog interessant of inspirerend? Abonneer je dan op de tweewekelijkse nieuwsbrief met daarin een overzicht van de nieuwste blogs!