Laat het paard zelf bepalen of hij drinkt!
Anita Eeltink is aanbieder op Bewust Achterhoek. Vanuit haar praktijk EFT-Aalten begeleidt Anita mensen die problemen hebben, angst of stress ervaren, of - zoals Anita het mooi zegt - hun emotionele shit willen opruimen met behulp van Emotional Freedom Techniques. Anita schrijft regelmatig een blog op haar website. De volgende blog schreef zij een paar maanden geleden.
Inspireren versus opdringen
Deze film moet je ècht zien! En dit boek, gewèldig. En heb je die nieuwe muziek al gehoord? Zó mooi!
Ik hou er wel van wanneer mensen zo enthousiast zijn. Met de juiste toon en timing kan enthousiasme aanstekelijk zijn!
Zo vertelde iemand mij jaren geleden over een boek dat hem zo veranderd had in zijn geloof, een thema dat mij ook bezighield. Ik besloot het ook te lezen en was tot in mijn ziel geraakt. Ik meende toen nog dat het op iedereen hetzelfde effect zou hebben.
Maar al gauw werd me duidelijk dat het zo niet werkt. Er waren mensen die -onder zachte druk- een stukje lazen en er totaal niets mee konden. Ik begreep er niets van, zo overtuigd was ik toen nog van mijn eigen absolute waarheid.
Ik gun het ze zo!
Cliënten verzuchten ook wel eens: "mijn (vul in: broer, zus, buurvrouw, moeder etc), zou eigenlijk ook eens moeten komen voor een EFT sessie. Ik heb het al een paar keer gezegd". Soms wordt er aan toegevoegd: "Ik zou het zelfs wel willen betalen voor hem of haar, maar dan nog wil hij/zij niet."
Ik herken mijn eigen pogingen om dierbaren over te halen iets te doen met een hulpmethode waar ik goede ervaring mee heb. Juist omdat het gaat om mensen waar we van houden, gunnen we ze de ervaring die we zelf hadden.
Maar ik stel me (achteraf) ook voor dat het een vergelijkbaar tafereel kan zijn geweest met mijn gepredik over dat ene boek. "Weet je wat jij eens zou moeten doen?" hoor ik mijzelf zeggen. Ik zie die hakken het zand al in gaan!
Een paard leren drinken?
Ook als therapeut zie ik dat het niet zo veel zin heeft om aan te dringen. Cliënten die komen omdat ze 'gestuurd' zijn door iemand -hoe goed bedoeld ook- ervaren vaak minder effect. Ze zijn er bijvoorbeeld nog niet aan toe en haken dan eerder af. Je kunt immers het paard wel naar het water brengen, maar het niet leren drinken.
Dorst, nou en?
Wat ik tegenwoordig veel zinvoller vind, is kijken naar mìjn behoefte achter het verlangen om dat 'paard' überhaupt naar het water te willen brengen.
Is het echt alleen omdat ik de ander lekker water gun? Of levert het mijzelf ook wat op? Wat ervaar ik zelf als iemand kiest om niet te drinken van het water waar ikzelf zo van hou?
Waarom moet die ander perse naar 'mijn' water? Er zullen immers meerdere bronnen zijn. En waarom zou die ander eigenlijk geen dorst mogen hebben? Heb ìk daar dan last van? En zo ja, hoe weet ik dat, en wat is daar dan zo erg aan?
Rust
Er op die manier naar kijken, geeft mij de gelegenheid mijn eigen vooroordelen en oneigenlijke verantwoordelijkheden te onderzoeken en los te laten. Want daar heb ik wèl invloed op, in tegenstelling tot de keuzes die anderen maken. Het loslaten van frustratie, onbegrip, teleurstelling en verwachtingen geeft mij rust en inzicht. Resultaat: de keus van de ander heeft minder grip op mij. Dan kan ik het nog jammer vinden, maar meer ook niet.
En zonder dat het dan nog heel belangrijk is voor míj, kan het zomaar zijn dat een 'paard' op een dag vraagt: "Hé, je hebt ooit eens gezegd waar jij je water haalt; waar is dat ook alweer?" Het enige dat je dan nog hoeft te doen is de weg nog 1 keer wijzen....en het mooie is: dan gaat alles daarna bijna vanzelf: zo'n paard gaat op een drafje!
Anita Eeltink
