Hoe je afgedwaald kunt zijn van jezelf

Wilma te Paske las een interessant artikel van Andreas Gaugner over emotionele vervreemding. Aan de hand daarvan legt Wilma in deze blog uit hoe je afgedwaald kunt zijn van jezelf. Hoe is dat gebeurt? En ook, hoe vind je de weg weer terug?
 

Regelmatig krijg ik mensen in mijn praktijk die niet weten wat ze willen, of wie ze eigenlijk zijn. Vaak hebben ze moeite zichzelf te waarderen en keuren ze zichzelf voortdurend af. Ze zijn emotioneel vervreemd van zichzelf en hebben geen contact meer met hun ware gevoelens.
 

Onlangs las ik een intessant artikel van Andreas Gaugner, waarin hij uitleg geeft hoe emotionele vervreemding meestal verloopt volgens bepaalde fasen: (Hoewel niet iedereen door al deze fasen heengaat.)

Om daar iets van te begrijpen, moeten we terug naar ons prille begin.

In het begin van ons leven zijn we uiterst kwetsbaar en gevoelig. En volkomen afhankelijk van de zorg van onze ouders. In eerste instantie vooral van de moeder, want in haar buik hebben we 9 maanden vertoefd.

Als het met haar goed ging, dan ging het met ons ook goed. Als het met haar slecht ging, had dat ook meteen invloed op ons.

En dan de geboorte. Hoe ging dat bij jou? Vrijwel alle geboortes gaan met veel inspanning, pijn en stress gepaard, zowel voor de moeder als ook het kind.

Hoe werd je daarna verwelkomd? Hoe werd er met je omgegaan? Hier hebben we meestal geen directe herinneringen aan, maar dit zit allemaal nog wel opgeslagen in ons zogenaamde ‘lichaamsgeheugen’.

Elk mens, en ook elke pasgeborene, heeft behoefte aan warmte, voeding, aanraking en geborgenheid. Van nature geeft een baby het aan als het ergens behoefte aan heeft. Het begint vaak met knorrige geluidjes en dan begint het te huilen.

Als moeder daar goed op reageert, doordat ze begrijpt en benoemt wat er aan de hand is - de baby heeft bijvoorbeeld ‘honger’ en ze gaat het kind voeden - dan zal het weer rustig en tevreden worden. Moeder vervult dus de behoefte van het kind.

Als het kind herhaaldelijk ervaart, dat hij in z’n behoeften erkend en vervuld wordt, dan leert het dat er voor hem gezorgd wordt. Dat het ertoe doet. Dat er naar hem omgezien wordt en dat het zich uiten mag in zijn behoeftes. Het kind heeft een helder ‘tegenover’, waardoor het zichzelf kan leren kennen en ervaren.
Zo’n kind kan zich gezond ontwikkelen.
 

Helaas is dat soms anders: Als ouders niet afstemmen op wat hun baby nodig heeft, dan moet het kind andere strategieën ontwikkelen, om toch in z’n behoeftes voorzien te worden en om de nodige aandacht te krijgen; hetzij positief, dan wel negatief. Maar alles is beter dan geen aandacht.

Fase 1: Als het kind niet krijgt, wat het nodig heeft, wordt het boos en begint te huilen net zolang totdat het gehoord wordt. Hierdoor leert het kind al snel om maar meteen boos te huilen als het iets wil. (Strategie: boosheid op andere richten)

Fase 2: Als dat ook niet afdoende is, dan gaat boosheid over in verdriet en dan gaat het kind over tot een erbarmelijk huilen. Hier kunnen veel ouders niet tegen en ze geven dan uiteindelijk toe aan wat het kind wil. Ook dan heeft het kind iets geleerd: ‘Als ik iets nodig heb moet ik maar meteen zo erbarmelijk gaan huilen’. (Strategie: medelijden opwekken)

Fase 3: En als dat allemaal niet meer helpt, dan houdt het kind een keer op met huilen. Hij merkt dat hoe minder hij van zich laat horen, des te beter z’n ouders dat kunnen hanteren. Hij past zich aan, aan de wensen van zijn ouders en voelt op een bepaald moment z’n eigen behoeftes niet meer. Hij trekt zich terug in zichzelf en laat niet meer merken, dat hij iets wil. Zo raakt hij vervreemd van zichzelf en z’n eigen wil en kent zijn behoeftes niet meer. (Strategie: aan wensen van andere voldoen)

Fase 4: Als dan niets meer helpt, worden de psychische problemen ‘verschoven’ naar het lichaam, wat klachten geeft: hoofd-, nek-, rug-, spierpijn, maar ook allerlei andere lichamelijk aandoeningen, omdat de eigen behoeftes niet meer gevoeld worden. Maar in het lichaam zit al die stress opgeborgen en is dat niet vergeten. Vanuit dat lichaamsgeheugen komt er een protest: ‘En ik dan?”. In je lichaam kan dan ergens een aandoening ontstaan. Bijvoorbeeld: misselijk worden van spanning. (Strategie: emotionele problemen omvormen tot lichamelijk kwalen)

Deze processen gaan ongewild en onbewust. Het zijn ‘overlevingsstrategieën’, die vrijwel iedereen ontwikkelt. Ze hebben als doel toch de aandacht te krijgen die ontbreekt.

Weet jij wat je diepste behoeftes zijn? Wat is jouw verlangen? Of ben je daar ergens een keer mee opgehouden?

Wat kun je daar dan aan doen? Teruggaan naar je oorspronkelijke Zelf!

Dwars door al die dikke lagen heen die je intussen hebt ontwikkeld, waar je vaak allerlei weerstanden tegenkomt, want je wilt die pijn en afwijzing niet meer. Niet voor niets heb je dat zover van je afgeduwd..

Hiervoor heb je hulp nodig van een eerlijke vriendin of therapeut. Als je jezelf wilt leren kennen heb je een spiegel nodig. Zo’n vriendin kan een spiegel zijn, die jou laat zien hoe jij reageert en hoe je jezelf saboteert. In je eentje lukt dit zelden.

Gelukkig zijn er veel mogelijkheden zoals Opstellingen van het Verlangen, een mooie en helpende methode. Ik bied deze methode ook aan in mijn praktijk. 

Elke stap dichter naar jezelf is een stap naar heling. Je eigenwaarde groeit en je leert jezelf te omarmen! De eerste stap is te erkennen dat je ver weg bent bij jezelf en dat je hulp nodig hebt. Onderneem actie en zoek die hulp!

Wilma te Paske
Praktijk voor bewustwording en zelfontwikkeling
 

Je bent van harte welkom je reactie op deze blog achter te laten.

En vond jij deze blog interessant of inspirerend? Abonneer je dan op de tweewekelijkse nieuwsbrief met daarin een overzicht van de nieuwste blogs!