Een kijkje in de praktijk van EFT-therapeut Anita Eeltink

Telkens weer ervaar ik hoe fijn het is om met mensen & EFT te werken. De opluchting, de veranderingen, de last die van iemand schouders valt. Als je het niet zelf ervaren hebt, kan het allemaal wat abstract of zelfs vreemd lijken. Tikken, kloppen op je hoofd (?!)

Daarom in dit blog een kijkje in mijn praktijk. Lees mee hoe Brenda de sessies heeft ervaren. 
 

Stress in mijn lijf en huilen om 'niets'

Ik vertel Anita over de stress in mijn lijf (nek en schouders). Terwijl ik eigenlijk niets te klagen heb. Fijne relatie, gezonde kinderen, een prima baan. Toch overvallen de tranen mij tegenwoordig en heb ik vaak hoofdpijn. Ik hoop dat EFT wat voor mij kan betekenen. 

Verloren voelen in een groep

In het gesprekje dat volgt wordt al snel duidelijk dat ik vooral in groepen een naar gevoel heb. Bijvoorbeeld in de kantine na het badmintonnen. Ik voel me verloren, ga het liefst naar huis. Ik doe dat niet, vind dat ik niet zo raar moet reageren. Eenmaal thuis reageer ik geïrriteerd en kan ik janken om niets.

Ook feestjes ga ik het liefst uit de weg, want ook daar voel ik me niet meer op mijn gemak. Ik denk dat iedereen van alles van me denkt, terwijl ik weet dat dat niet zo is. 

De hamvraag

Anita vraagt me hoe ik merk dat ik er last van heb. Deze vraagt dwingt me goed te letten op wat er eigenlijk gebeurt van binnen terwijl ik vertel wat me dwarszit. Ik voel mijn keel dichtknijpen, ik zie mijzelf zitten in die kantine en thuis huilend in de keuken. Ik schiet vol.

Sorry, zeg ik. Ik baal hier zo van! Vooral omdat ik het afreageer op Thijs en de kinderen.

Aan de slag

Anita helpt me ontspannen en zegt me te focussen op haar vingers. Zachtjes raakt ze me aan rond mijn ogen, op mijn sleutelbeen. “Doe je ogen maar dicht en zeg mij na”, luidt de instructie.

Als vanzelf zeg ik haar na terwijl zij zachtjes tikt: “mijn keel zit dicht, ik voel mijn tranen, ik zie mijzelf zitten in de kantine. Ik baal er van. Ik voel het in mijn lijf en ik accepteer het op dit moment. Het is wat het is. En ik kies er voor om het nu los te laten. Ik zit nu niet in de kantine, het is een oud gevoel.”

Wat raar!

Ik adem diep in en uit op aanwijzing van Anita en mag even aan iets fijns denken. Even maar, want dan herinnert Anita me weer aan de kantine, dat jankerige gevoel. Ik reageer rustiger, maar de emotie zit er nog. “Voel wat je voelt en zeg maar na”, hoor ik Anita zeggen: “ik laat nu los: mijn verdriet, boosheid, angst...”.

Zo noemen we al tikkende op mijn meridianen in vlot tempo een aantal emoties. Sommige raken me en andere nauwelijks. Daarna huil ik niet meer bij de gedachte aan die kantine. Het gevoel in mijn keel is een stuk minder. Ik ben verrast.   

Net als toen

Wanneer Anita me vraagt waar ik deze gevoelens van ken, weet ik het meteen. Het doet me denken aan de middelbare school. Daar heb ik me altijd anders gevoeld. Liever op mijzelf dan in een grote groep. Liever thuis op de bank dan naar de disco.

Gepest ben ik niet, maar toch hoorde ik er gevoelsmatig niet altijd bij. 

Verandering

Verbaasd over mijn emoties bij deze vertrouwde herinnering zeg ik Anita weer na: “Ik hoor er niet bij, ik voel me anders, ik voel me verdrietig”. Na afloop van deze ronde is het beeld dat ik van die tijd had veranderd. Ik zie mijzelf nu niet meer aan de rand van de schoolkantine staan, maar ik zit bij de anderen.

Het lijkt ook of het er lichter is. Kan dat? De brok in mijn keel is weg. Ik wist niet eens dat dit me nog dwars zat...

Herschrijven van de geschiedenis

We gaan nog even door met ontladen. Tot slot krijg ik de gelegenheid te zeggen wat ik als puber niet deed: “Ik wil er graag bij horen en ik wil graag mijzelf zijn, ik heb het nodig dat jullie mij accepteren”. Anita vraagt me wat ik nu tegen die jongere Brenda zou zeggen als dat zou kunnen.

Ik besef dat het juist bijzonder is dat ik niet meeging met de meute, maar mijzelf trouw bleef. Niet iedereen houdt van uitgaan en dat hoeft ook niet. Ik vertel mijn jongere zelf (terwijl Anita door-tikt) dat ze mag ontspannen en dat er niets mis is met haar. “Ik accepteer mijzelf”  hoor ik mijzelf zeggen....”  

Opluchting

Wanneer ik mijn ogen open voel ik me opgelucht. Wanneer ik terugdenk aan die recente feestjes of momenten in de kantine reageer ik vreemd neutraal...wat een verschil met een uur geleden!

Voldaan ronden we deze eerste sessie af met een aantal rustgevende aanrakingen op mijn hoofd uit de Bars methode.

Is die tweede sessie wel nodig?

Ik twijfelde of ik zou komen. Het gaat al veel beter, heb minder hoofdpijn en voel me stabieler. Deze keer onderzoeken we momenten van de afgelopen tijd waarbij ik nog (een beetje) emotioneel was en ruimen we verder op. Ik beland bij een herinnering aan mijn vroege jeugd. Toen mijn jongere zusje werd geboren en veel ziek was het eerste jaar, kreeg ik als 5 jarige minder aandacht dan ik gewend was en nodig had. Ook toen had ik het gevoel er niet bij te horen.

Nadat we alles hebben gereset, schetsen we situaties in de toekomst. Stel dat ik zaterdag een feest hebt... hoe zou dat voelen? Ik kan er om glimlachen. Na afloop ben ik blij dat ik ben gekomen voor deze tweede sessie. Blijkbaar was er toch nog wat op te ruimen rond dit thema. 

Resultaat 

Het gaat na deze tweede sessie prima met me. Ik voel me stabieler en heb mijn oude ik weer terug. Na afloop van de badmintontraining kies ik of ik blijf of dat ik naar huis ga. Ik volg veel meer mijn gevoel en dat is fijn, ook voor mijn gezinsleden ;-). 
 

Bovenstaande weergave is een samenvoeging van meerdere praktijkervaringen om ieders privacy te beschermen. Herkenning is uitsluitend op toeval gebaseerd. Het geschetste verloop is wat gecomprimeerd, maar realistisch. Er zijn uiteraard vele variaties in het verloop van een sessie mogelijk, zowel in inhoud als tijdbestek. Vooraf is nooit te voorspellen hoe een sessie verlopen zal.
 

Anita Eeltink
Praktijk EFT-Aalten

Je reactie op deze blog is van harte welkom!

En vond jij deze blog interessant of inspirerend? Abonneer je dan op de tweewekelijkse nieuwsbrief met daarin een overzicht van de nieuwste blogs!