De innerlijke criticus

Hoe zou het zijn als je gewoon je best doet en er niet bij stilstaat wat anderen van je vinden? Veel mensen piekeren over hoe ze op anderen overkomen en dit maakt angstig en onzeker. Waar ze zich vaak niet bewust van zijn is de stem van de innerlijke criticus die perfectie wil op alle fronten! En deze voortdurend toetst aan reacties uit de omgeving.

Ikzelf werd tijdens een training me bewust van de innerlijke criticus. Eerlijk gezegd had ik nog nooit van de criticus gehoord. Ik was geschokt van de invloed die hij had in mijn leven en dit bracht me ertoe in de loop der jaren me te verdiepen in de rol van de criticus. Allereerst is hij de beschermlaag van het innerlijk kind. Het punt is dat hij niet stopt als je volwassen bent!   

Een opvoeding is vaak doordrenkt met afwijzing. Opvoeders willen dat je het maakt in je leven en kijken kritisch wat er beter kan! Bijvoorbeeld “wat ben je weer slordig, kijk naar Anna die is altijd zo netjes”. Of “zit toch meer stil” en wanneer je stil zit “waarom beweeg je niet meer?” Mogelijk ontwikkelt dit een gevoel “wat ik ook doe het is net niet goed genoeg!”

Als je jarenlang opgroeit in een omgeving waar de lat heel hoog ligt kan het zijn dat je een strenge criticus ontwikkelt. Je wordt gevoelig voor de mening van anderen. Een groot deel van de jeugd bestaat uit aanpassen. Vaak blijven mensen daarin hangen en houden met de omgeving rekening en onvoldoende met zichzelf! Dit zorgt onbewust voor veel frustratie!

Het is belangrijke een criticus te zien als een geestelijke stok. Hij slaat, dat is zijn taak als criticus. De eerste stap die je kan nemen is om bijvoorbeeld jezelf een brief te schrijven waarin je belooft dat je helemaal achter jezelf gaat staan, juist als dingen niet goed gaan. Juist dan! Dat je elke keer de kritiek in jezelf ombuigt in vriendelijk en zacht zijn voor jezelf.

Relativeren helpt als hij van zich laat horen. Ach daar ben je weer! Wat ook helpt is jezelf geruststellen. Bijvoorbeeld: “er is niets aan de hand, het is alleen maar angst!” En elke keer als je angst voelt dat je tegen jezelf zegt “er is maar één pad dat ik wil gaan en dat is liefde!”  Duw de angst niet weg maar ga er in vriendelijkheid naast staan tot je voelt dat het wegebt!

Neem regelmatig de tijd te onderzoeken, waarom voel ik me gekwetst, aangevallen, boos, bang, ect. Daal af naar je innerlijke behoefte en geef deze een grote plek in je leven! Wat verlang ik terwijl ik me nu zo akelig voel? Steeds opnieuw je behoeftes onderzoeken. Luister naar de stem van je hart die laat weten wat je echt nodig hebt! En geef daar gehoor aan!

Wees zorgvuldig met mensen met wie je omgaat en vraag jezelf regelmatig af, wat voedt me en maakt me blij? Je kan de ander niet veranderen maar je zult merken als je liefdevol en mededogend met jezelf omgaat je ook aardige vriendelijke mensen zult aantrekken. Steeds die focus op zachte vriendelijkheid verzacht de pijn in jezelf en de wereld om je heen. 

Afwijzing is een universele pijn. Deze is van generatie tot generatie doorgegeven. Een gevoel dicht onder het huidoppervlak. Als je maar iets van kritiek uit terwijl je dit niet zo bedoelt kan dit de pijn van de ander aanraken. Deze reageert in aanval, verdediging of in de rol van slachtoffer. Wees daar alert op en geef meteen opbouwende feedback die de pijn verzacht!